Αχ βρε κοριτσάκι...

Είμαι πολύ σκατά αυτή τη στιγμή. Πριν λίγο έμαθα ότι μια "φίλη" μου έχασε τον μπαμπά της. Και το φίλη μπαίνει σε εισαγωγικά γιατί δεν την ξέρω καν. Είναι φίλη μου στο facebook. Μου αρέσει-δεν μου αρέσει ανταλάσαμε , σχόλια σε φωτό και κανα σχόλιο. Στεναχωρήθηκα όμως πολύ. Βούρκωσα όταν το διάβασα.
Μου βγαλε δικά μου συναισθήματα, μου θύμισε τον χαμό του δικού μου μπαμπά. Θα θελα τόσο να την αγκαλιάσω και να μην της πω ψεύτικα λόγια πως θα περάσει. Όχι, δεν θα περάσει όσο και να χτυπιέσαι. Πονάει και θα πονάει. Μπορεί με την πάροδο των χρόνων να το θάβεις όλο και πιο βαθιά μέσα σου, αλλά σε άσχετες στιγμές της ζωής σου αυτό ξεθάβεται και κάνει την δουλειά του.
Κάποιες φορές έμπαινα στο προφιλ της, στις φωτό της και κοίταζα την οικογενειά της. Κάτω απο τις φωτογραφίες του μπαμπά της διάβαζα τις τρυφερές λεζάντες που έγραφε και ζήλευα. Ζήλευα και χαιρόμουν ταυτόχρονα για την σχέση που είχαν κι εγώ έχασα πρόωρα.
Κουράγιο κοριτσάκι.
Θα πονάει μα θα το συνηθίσεις.
Επανέρχομαι.