Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Η νύχτα μου

Όποιος την νύχτα περπατεί, λάσπες και σκατά πατεί, λένε.
Εγώ πάντως δεν κινδυνεύω να πατήσω ούτε λάσπες ούτε σκατά, γιατί πολύ απλά δεν περπατώ. Την βγάζω στο σπιτάκι μου. Την νύχτα εννοώ.
Απο πιτσιρίκι θυμάμαι είχα μια ανεξήγητη τρέλα με την νύχτα. Όλα τα παιδάκια πήγαιναν για νανάκια στην ώρα τους κι εγώ ξενυχτούσα. Έγραφα σε ημερολόγια, κόλλαγα το αυτάκι μου στα ηχεία του ραδιοκασσετόφωνου και άκουγα ερωτικά κομματάκια με τις συνοδευτικές αφιερώσεις τους, ή απλά σκεφτόμουνα.
Ασφαλώς το πρωί θυμάμαι μια ζωή τις αγριογκαρίδες της μάνας μου που δεν μπορούσαν με τίποτα να με κάνουν να σηκωθώ απο το διπλό κρεβάτι μου. Μια φορά μάλιστα μου'χε πετάξει και ένα ποτήρι νερό στα μούτρα μου, κι εγώ για να την εκδικηθώ πήρα το πάπλωμά μου και κλειδώθηκα μέσα στο μπάνιο. Εκεί συνέχισα τον ύπνο μου για κανά δίωρο.
Γενικά η νύχτα για μένα έχει μια ιδιαίτερη γοητεία, μια σαγήνη που δεν μπορώ να εξηγήσω. Νιώθω όμορφα μαζί της. Είμαστε μόνο οι τρεις μας. Εγώ, εκείνη και ο εαυτός μου.
Κάνω ότι μου γουστάρει. Κανείς δεν με βλέπει και κανείς δεν με ακούει. Μ'αρέσει να βρίσκομαι με μένα. Κι αυτό μπορώ να το κάνω μόνο την νύχτα.
Αν ήταν στο χέρι μου, θα κοιμόμουν την ημέρα και θα ζούσα την νύχτα.
Για φαντάσου...Υπάρχουν φορές που λόγω του ότι πρέπει να σηκωθώ νωρίς το πρωί, αναγκάζομαι και κοιμάμαι νωρίς την νύχτα. Εκεί να δεις στεναχώρια.... Εκεί να δεις ενοχές...Εκεί να δεις τι με πιάνει που θα κοιμηθώ αντί να ζήσω την νύχτα μου!
Μ'αρέσει η ηρεμία της. Η γαλήνη της. Αυτό που λέμε δεν κουνιέται φύλλο. Δεν ακούς καμμία άλλη φωνή εκτός απο την δική σου όταν βήξεις, φτερνιστείς ή μιλήσεις στον καθρέφτη σου.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά την ημέρα νιώθω έξω απο τα νερά μου η ψαρίνα.
Βρε μπας και είμαι η μετεμψύχωση του κόμη Δράκουλα?
Είμαι σοβαρά γιατρέ μου???????
Θα επανέλθω

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Αχ βρε κοριτσάκι...

Είμαι πολύ σκατά αυτή τη στιγμή. Πριν λίγο έμαθα ότι μια "φίλη" μου έχασε τον μπαμπά της. Και το φίλη μπαίνει σε εισαγωγικά γιατί δεν την ξέρω καν. Είναι φίλη μου στο facebook. Μου αρέσει-δεν μου αρέσει ανταλάσαμε , σχόλια σε φωτό και κανα σχόλιο. Στεναχωρήθηκα όμως πολύ. Βούρκωσα όταν το διάβασα.
Μου βγαλε δικά μου συναισθήματα, μου θύμισε τον χαμό του δικού μου μπαμπά. Θα θελα τόσο να την αγκαλιάσω και να μην της πω ψεύτικα λόγια πως θα περάσει. Όχι, δεν θα περάσει όσο και να χτυπιέσαι. Πονάει και θα πονάει. Μπορεί με την πάροδο των χρόνων να το θάβεις όλο και πιο βαθιά μέσα σου, αλλά σε άσχετες στιγμές της ζωής σου αυτό ξεθάβεται και κάνει την δουλειά του.
Κάποιες φορές έμπαινα στο προφιλ της, στις φωτό της και κοίταζα την οικογενειά της. Κάτω απο τις φωτογραφίες του μπαμπά της διάβαζα τις τρυφερές λεζάντες που έγραφε και ζήλευα. Ζήλευα και χαιρόμουν ταυτόχρονα για την σχέση που είχαν κι εγώ έχασα πρόωρα.
Κουράγιο κοριτσάκι.
Θα πονάει μα θα το συνηθίσεις.
Επανέρχομαι.

Κρυώνωωω...

Αποφάσισα λοιπόν κι εγώ να κάνω ψυχανάλυση. 
Διότι όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι, ε, ή πρέπει να λύσεις τα θεματάκια σου ή πρέπει να ξεμαλλιαστείς. Κι επειδή τελευταία μια τριχόπτωση την έχω παρατηρήσει, αποφάσισα να κάνω το δεύτερο. Θα τα λύσω τα θεματάκια μου. Μόνη μου, ή με καλή παρέα. (και οι κακοί χωράνε).
  Αυτή τη στιγμή απλά έχω τα νεύρα μου. Τι πρωτότυπο θα μου πεις. Μα πως να μην τα χω? Έχω ξυλιάσει και οι μαλάκες που κάνουν κουμάντο στην πολυκατοικία βαράνε μαλακία. Σε λίγο μπαίνει ο Δεκέμβρης και η αυτόνομη θέρμανση κάνει διακοπές ακόμα. "Δεν κρυώνουμε" σου λέει. Για κάτσε ρε θείτσα. Εγώ κρυώνω. Κι όχι απλά κρυώνω, θα μπορούσα να βγάλω και μεροκάματο με τους σπαστικούς μα και χαριτωμένους ήχους των δοντιών μου. Έχω γαμήσει τα κλιματιστικά. Και καλά του δωματίου είναι ινβέρτερ. Της κουζίνας όμως που δεν είναι??? Τώρα γαμάω εγώ τα κλιματιστικά και σε κανα δίμηνο θα με γαμήσει εμένα η ΔΕΗ (φτου κακά). Τεσπά. Στο τέλος θα παίξουμε ξύλο κι όχι τίποτα άλλο, είμαι και απροπόνητη και θα την βγάλουν καθαρή.
  Τι έλεγα? Α ναι. Ότι θα ψυχαναλυθώ. Ό,τι μαλακία μου κατεβαίνει στον εγκέφαλο, θα το τρώει στην μάπα αυτό το μπλογκάκι. (καλά έχω ξυλιάσει λέμε).
  Τελευταία μου την έχει δώσει. Δεν ξέρω τι στο διάολο γίνεται. Κρίση ηλικίας είναι, κρίση ύπαρξης είναι, κρίση μαλακίας, θα σας γελάσω. Το ρεζουμε είναι ότι μου την έχει δώσει. Όλα μου φταίνε και όλοι επίσης. Ώρες ώρες μου ρχεται να πιάσω έναν περαστικό στον δρόμο και να του πω "βάρα ρε"! Να φάω έναν καλό σφάλιαρο μπας και ρθω στα ίσα μου.  Αλλά θα μου πεις κι αν δεν έρθω? Να μου μείνει η χερούκλα του αλλουνού στο μαγουλάκι μου? Και ξεκοκκινίζω και δύσκολα. Μήπως να αυτοχαστουκιστώ???
     Θα επανέλθω ντε